Μεγαλώνει η «οικογένεια» των άγριων αλόγων του Σουλίου
Σάββατο, 24 Σεπτεμβρίου 2011
Η ανοδική αυτή τάση φαίνεται από την καταγραφή που πραγματοποίησε η Ιστορική- Λαογραφική- Περιβαλλοντική Εταιρεία "Σουλιωτική Συμπολιτεία". Αναλυτικά, στην πρώτη καταμέτρηση, που έγινε το 2005, καταγράφηκαν μόλις 49 άλογα. Στη δεύτερη, το 2008, καταμετρήθηκαν 82, ενώ στην τελευταία, που έγινε το φετινό καλοκαίρι, καταγράφηκαν 110 άγρια άλογα, χωρισμένα σε κοπάδια.
"Η αύξηση του πληθυσμού των αλόγων οφείλεται στις καλές καιρικές συνθήκες. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαμε βαρυχειμωνιά, ενώ ευτυχώς τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου πήραμε μια ανάσα με τις βροχές, καθώς μας προβλημάτιζε η ξηρασία. Τώρα, υπάρχουν νεογέννητα. Και πάλι θα έχουμε αύξηση του πληθυσμού, εάν είναι ήπιος ο χειμώνας", δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος της "Σουλιωτικής Συμπολιτείας", Νίκος Στράτης, που πρωτοστατεί στην εκστρατεία διάσωσής τους.
Η "άγρια" ζωή των αλόγων ξεκίνησε τη δεκαετία του '50, όταν πολλοί κτηνοτρόφοι κι αγρότες της περιοχής αποφάσισαν να μεταναστεύσουν, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τα ζωντανά τους. Στην προσπάθεια τους για επιβίωση, τα πανέμορφα αυτά άλογα άρχισαν να ζουν στα βουνά, αναζητώντας τροφή.
Ακολούθησε μια δεύτερη "εγκατάλειψη" των αλόγων, όταν οι μετακινήσεις των ανθρώπων άρχισαν να γίνονται με αυτοκίνητα. Όλα αυτά τα ζώα, μαζί, δημιούργησαν τα τελευταία 60 χρόνια μια νέα γενιά αλόγων, που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ημιάγρια.
Η βαρυχειμωνιά, στις αρχές του 2005, είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες άγρια άλογα να πεθάνουν από τα χιόνια, το δυνατό ψύχος και την έλλειψη τροφής και νερού. Τα κουφάρια τους βρέθηκαν σε χαράδρες και βουνοκορφές, γεγονός που κινητοποίησε τις αρχές και τους κατοίκους, οι οποίοι αποφάσισαν να τα "κατασκοπεύουν" προκειμένου να εντοπίζουν τους κινδύνους που διατρέχουν και να τους προλαμβάνουν.
Η περιφέρεια Ηπείρου κατασκεύασε δύο στέγαστρα, στα όρια της κορυφογραμμής, για να παρέχεται στα ζώα νερό και τροφή. Όμως, σύμφωνα με τον κ. Στράτη, θα έπρεπε να υπάρχουν οι αρμόδιοι υπάλληλοι να οδηγούν τα άγρια άλογα στα στέγαστρα: "Η πορεία του πληθυσμού μεταβάλλεται αρνητικά στα ακραία καιρικά φαινόμενα, ενώ στα μείον είναι η καταστροφή των ποτίστρων και η ουσιαστική εγκατάλειψη των στεγάστρων, που κατασκευάστηκαν εδώ και τρία χρόνια. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος του αλόγου εξακολουθεί να είναι ο άνθρωπος".
Σε μια προσπάθεια να μην υπάρξουν απώλειες, τα μέλη της "Σουλιωτικής Συμπολιτείας", εκτός από την καταγραφή και καταμέτρηση των αλόγων προχώρησαν και στην έκδοση ενός λευκώματος, όπου αναφέρονται αναλυτικά όλα τα στοιχεία και υπάρχουν φωτογραφίες του κάθε ζώου.
Μάλιστα, όπως αναφέρει ο κ. Στράτης, τα άγρια άλογα θα μπορούσαν να αποτελέσουν για ορισμένες περιοχές της χώρα έναν αξιόλογο πόλο έλξης ντόπιων και ξένων τουριστών.
Η ιστορία των ελληνικών αλόγων
Τα ελληνικά άλογα κατάγονται από το άλογο των Βαλκανίων, στην πορεία, όμως, ανάλογα με το περιβάλλον που διαβιούσαν εξελίχτηκαν δύο τύποι, ο ορεινός κι ο πεδινός, απ' όπου κατάγονται όλες οι φυλές.
Τα άγρια άλογα προκαλούν παγκόσμιο ενδιαφέρον για δύο λόγους. Αφενός μεν διακρίνονται για τη μεγαλοπρεπή ομορφιά τους, αφετέρου δε υπήρξαν από τους στυλοβάτες του πολιτισμού.
Τα άλογα της οροσειράς του Σουλίου ανήκουν στη φυλή της Πίνδου, που είναι η πλέον αντιπροσωπευτική φυλή του ορεινού τύπου και δεν έχει υποστεί προσμίξεις με ξένες φυλές. Το ύψος ακρωμίου (το ψηλότερο σημείο της πλάτης) είναι 1.15 - 1.25 μέτρα. Από τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι το στενό σώμα, η ευθεία γραμμή της ράχης, η άφθονη χαίτη και η μακριά ουρά.
Εκτός από τη φυλή της Πίνδου, από τις κυριότερες φυλές αλόγων ορεινού τύπου είναι η φυλή της Κρήτης, η αρχαιότερη της Ευρώπης, η φυλή της Σκύρου και του Αίνου Κεφαλονιάς. Από πεδινού τύπου φυλές ξεχωρίζουν της Θεσσαλίας, απ' όπου προήλθε κι ο Βουκεφάλας, το αγαπημένο άλογο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, καθώς και της Ανδραβίδας.
Σχόλια